Rootsville

Blues Peer Dag 1 (Festival) Peer (18-05-2024) reportage & photo credits: Rootsville info organisatie: Blues Peer © Rootsville 2024

Het zindert nog na op de zaterdag na de 'Peerse Feesten' maar toch zien we ons genoodzaakt om present te tekenen op High Noon' van 'Blues Peer' op zaterdag. Vandaag maar liefst 12 bands en je mag ze zonder meer alle twaalf als topacts aanzien maar niet zonder een 'Happy Birthday' te wensen aan Françoise Regnier van 'DLB on Stage' en ook reeds aan 'Thorbjørn Risager, al is die pas morgen het feestvarken.

Ik kijk alvast uit naar de afsluiter van vandaag met de 'Fun Lovin' Criminal' in de persoon van 'Huey Morgan' die hier vandaag een waanzinnige dag zal komen af te sluiten. Maar ook met highlights als onze beste rootsrock band ever 'The Seatsniffers', 'Neal Francis' die ons meeneemt richting New Orleans en één van de beste blues- en soulbands uit Canada 'Bywater Call' om er maar een paar te noemen.

De aftrap wordt vandaag gegeven door niemand minder dan 'Thomas Frank Hopper' en die mogen we ons herinneren als de winnaar van de 'Belgian Blues Challenge' in 2023. Dit jaar waren we met 'Rootsville' nog afgezakt richting Braga in Portugal als ondersteuning voor hun deelname aan de 'European Blues Challenge' waar ze de Belgische kleuren kwamen te verdedigen. Thomas Frank Hopper werd als Thomas Verbruggen geboren in Brugge maar bracht zijn jeugdjaren door in Zuid-Afrika waarna hij terug in België zijn band kwam op te richten. Een formatie met daarin ook Diego Higueras (gitaar), Nicolas Scalliet (drums), Jacob Miller (bass) en Maxime Siroul (Hammond).

Thomas zijn signature is uiteraard vette slide en na enkele EP's bracht hij in 2021 zijn debuutalbum 'Bloodstone' in eigen beheer uit. Meteen een aardverschuiving in onze Belgische blues en Bluesrock scène. Vorig jaar was er het nieuwe album 'Paradize City' vinden we 10 nieuwe originals terug. Het album werd opgenomen in België in 'Studio Six' en later gemasterd in de 'Black Bay Studio' in Schotland. Met dit nieuwe album gaat Thomas Frank Hopper zelfs nog een stapje verder en wordt dit een cross-over tussen Blues, Bluesrock en Rock.

Openen doen ze meteen stevig met 'Back To The Wild' en zo zitten we meteen bij hun nieuwste album 'Paradize City'. Een nummer waarbij de slide en gitaarrifjes al meteen iedereen wakker schudt maar daardoor de tent ook al danig gevuld wordt. Ook de titeltrack van datzelfde album worden we niet van onthouden en als statement besluitenze met hun single uit 2018, 'Till The Day I Die'.

Van de 'Mississippi Stage' gaat het nu richting 'Uptown' voor een ontmoeting met 'Mr. Paul & The Lowriders'. Na een leven met 'Triggerfinger' gooit Paul Van Bruystegem AKA Lange Polle het met zijn 'Lowriders' over een andere boeg. Vorig jaar bracht hij het album 'Ungarded Toughts' uit met daarop 'Eight Miles High', een cover van 'The Byrds'.

Paul Van Bruystegem trekt live met zijn nieuwe muziek naar de clubs. Dat doet hij met een indrukwekkende groep van collega's zoals Stoy Stoffelen (drums), Matthias Moors (bas), Patrick Cuyvers (toetsen), Jan Oelbrandt (pedal steel en gitaar), Alain Louie (zang en gitaar) en Tijs Vanneste (zang en gitaar). Bovendien springen sporadisch Sam Vloemans (trompet en percussie) en/of Frank Deruytter (sax) mee op het podium om het gezelschap van Mr. Paul als special guests te vervoegen.

We krijgen een reisje aangeboden doorheen de wereld van muziek en gaan zo van top Americana over NOLA langsheen de Tulsa sound naar Latin Soul en wordt zo onze aandacht meteen aangewakkerd door het openen van onze chakra's met 'Walk on Guilded Splinters' waardoor Alain Louis plots Dr John toestanden inroept. Een nummer als 'Shangri La' komt dan nogal duister binnen op deze voorlopig nog zonnige middag.

Met 'Out of the City' nemen ze ons mee richting 'The Big Easy' en etaleert Mr. Paul zo één van zijn helden 'Allain Toussaint'. Een song die gewillig komt over te gaan in Timmy Thomas' 'Why Can We Live Together' een penibele vraag in de tijden waarin we leven. Mooi is zeker hun versie van 'Low Rider' van de groep WAR uit 1975 en so we're living in an current world. Afsluiten doet dit collectief met 'Beck's World'.

Back To Mississippi, was het maar waar maar het betreft hier de tent met diezelfde naam en het is daar dat 'Jax Hollow' op ons wacht. Eerlijk toegeven deze bluesrock sensatie is als 'Live Act' voor mezelf een nog onbeschreven blad. Jax Hollow is een Revival Rock-artiest en Singer-Songwriter afkomstig uit Nashville, TN. Jax debuteerde op het toneel met een frisse en unieke mix van rock, blues en Americana. Haar muziek valt op met een verfrissende pop-draai aan de explosie van de throwback-rockmuziek. Net als een mix van Jimmy Page, Brandi Carlile en Chris Stapleton is Jax Hollow een artiest die hier zal blijven met haar ongelooflijke muzikale kwaliteiten, hartverscheurende stem en authentieke songwriting vaardigheid.

Vorig jaar bracht ze haar album 'Only Yhe Wild Ones' uit en nu maar hopen dat dit een autobiografie betreft. Met een nummer als 'Wolf in Sheepskin' krijgen we hier een portie rauwe blues op ons bord. 'Ethereal Emerald' is dan een crossroad tussen bluesrock en southern rock en zo geeft deze 'Jax Hollow' hier meteen haar visitekaartje af. Rauwe rock afgewisseld met de dromerige tilteltrack uit haar album deze Jax Hollow is op z'n minst een sensatie te noemen en zo zeggen we dankoewel aan die van 'Blues Peer'. Job Well Done from the Girl Dressed in Black.

In de 'Uptown Stage' is het moment nu aangebroken voor 'Bluai' om in de schijnwerpers te komen. Deze meidengroep hebben hun roots in het Antwerpse en bestaan uit Catherine Smet, Caitlin Talbut en Mo Govaerts. In 2022 wonnen ze al 'Humo's Rock Rally'. Pukkelpop werd reeds aangevinkt en dit jaar is er ook 'Werchter' dat op hun lijstje staat en speelden ze gisteren nog op Gladiolen'.

Hun muziek zweeft tussen zachte indiepop, indiefolk en edgy 90s gitaren, gedrenkt in de hoopvolle melancholie van gebroken harten, road trips, break-ups en casual crushes. Ondanks hun verschillende achtergronden en stijlen was er meteen een klik, op en naast het podium. De meisjes razen door het Belgische muzieklandschap terwijl ze elkaar blijven uitdagen om te experimenteren.

Nummers als 'Keep Up With The Boys' en 'Worms' kan jer ook terugvinden op hun 'Save It For Later' album. Na 'My Kinda Woman' sluiten ze hun passage hier op 'Blues Peer' dan nog af met 'In Over My Head' en na 'Pukkelpop' en 'Blues Peer' kunnen de dames hun grenzen verruimen.

Lang kunnen we hier niet van genieten of er is geen plaats meer in de 'Club Mississippi' om een kiekje te maken van 'Scott H.Birham'. Deze Texaan draait al heel wat jaartjes mee en zeker de rootsliefhebbers onder ons lusten er wel pap van. Hij toerde zo de ganse wereld rond en bracht dit jaar nog zijn nieuwste album 'The One & Only' uit.

Scott H. Biram ook wel 'The Dirty Old One Man Band' genoemd brengt vandaag zo ook nummers uit zijn nieuwe album met songs als de countryrock song 'No Man's Land'. Rauw en nog steeds met een zeker punkattitude brengt hij ambiance in de tent met 'Rather Be High' waarmee hij ons meeneemt naar de 'Badlands' Het is duidelijk dat Biram er graag de pees oplegt, maar op deze plaat vinden we hem in de rustigere momenten misschien wel op zijn best. Zo is I’ll Still Miss Ruby een zeer mooie, melancholische folkballad.

Scott H. Biram wordt ook gewaardeerd door zijn muzikale collega's want zo coverde die van 'Nashville Pussy' in 2005 zijn 'Raising Hell Again' en deed Hank Williams III hetzelfde met 'Truckdriver'. Dertien albums later weten ze nu ook in Peer wie hij is en wat hij kan en bij momenten komt zelfs een Rory Gallagher kijken om de hoek.

Met een 'Neal Francis' op het grote podium lijkt het erop of we een tripje doen richting 'The Big Easy'. Aan zijn black & white keys zijn invloeden van een Dr. John of Allen Toussaint duidelijk hoorbaar. Neal Francis bracht in 2019 zijn debuutalbum uit een beleving van soul en rhythm 'n blues. Even nog een special guest erbij halen en die haarbos kennen we uiteraard uit de duizend.

In 2020 tekende hij bij 'ATO Records' en bracht in volle Corona het album 'In Plain Sight' uit. Met nummers als 'Don't Call Me No More', 'Dirty Little Secret' en 'She's A Winner' weet hij het publiek hier op 'Blues Peer' naar zijn hand te zetten. Toch wel een verrassing te noemen maar helaas moeten we onze vlucht terug richting 'Mississippi' nemen en daar treffen we dan de Canadese band 'Bywater Call' aan.

Toch moeilijk te begrijpen dat de succesvolle 'Bywater Call' van Meghan Parnell niet op het grote podium is terug te vinden maar het hoe en waarom daar heb ik me al jaren bij neergelegd. Bywater Call is een krachtige zevenkoppige Southern soul-, rootsrockband uit Toronto, Canada met in de bezetting Meghan Parnell (zang), Dave Barnes (gitaar), Bruce McCarthy (drums), Mike Meusel (bas), John Kervin (toetsen), Stephen Dyte (trompet) en Julian Nalli (tenorsax).

Bywater Call heeft vele nominaties voor bluesmuziek ontvangen, waaronder meest recentelijk die voor Beste Internationale Artiest voor de UK Blues Awards 2024. Ze hebben uitgebreid door Europa getoerd, waar shows werden geprezen door de Belgishe, Nederlandse, Duitse en Britse media, met verwijzingen naar Meghan als een van de beste vrouwelijke stemmen in de blues en roots van vandaag.

Net voor Corona leerden we ze kennen bij een bijzonder soulvol en explosief concert in Gent maar toen viel het doek over de muziek. Ze brengen nieuwe nummer zoals 'Sweet Maria' en 'Holler' van hun in augustus te verwachten nieuwe album 'Sheperd' waarmee ze in 2025 op zaterdag 14 juni hun nieuwe Europese tour zullen aanvatten in de 'Hnita Hoeve' in Heist-op-den-Berg.

Ook van hun oudere nummers als 'Arizona' blijft het uiteraard smullen en uiteraard ook van 'Silver Lining'. Best wel moeilijk om afscheid te nemen van de immer sympathieke Meghan en haar band en zo zijn de vele bluesliefhebbers toch weer in hun sas.

Flashback: Admiral Freebee @ 'Blues Peer' 2010
© Rootsville

Terug richting 'Uptown' voor een weerkerende passage van 'Admiral Freebee'. Als ik me niet vergis moet dit de 4de passage zijn van de Antwerpse Tom Van Laere op de weide van 'Blues Peer'. Sinds zijn debuut bij Humo's Rock Rally in 2000 is Admiral Freebee, een vaste waarde in de alternatieve indie-Belpop.

Vandaag de dag tourt hij met zijn 'Back To The Ever Present Tour' en zijn in het najaar van 2024 er stopplaatsen voorzien in onder meer 'Het Depot' te Leuven. Sinds zijn self-titled debuutalbum uit 2003 heeft Tom al een hele weg afgelegd. We zullen zeker nummers te horen krijgen als 'Bad Year For Rock 'n Roll' en 'Always on The Run'.

Admiral Freebee is herkenbaar aan zijn eigen klankkleur en zijn muziek vind uiteraard een plaatsje in het roots-rock gebeuren. Met de verkiezingen voor de deur zullen we dan maar denken van 'Admiral For President' en dus nu vlug de hongerigen spijzen. De 'Blues Peer' bezoekers die konden hun opwarmen aan hits als 'Rebound Love' en uiteraard kon en mocht 'Einstein Brain' niet ontbreken op de wei van 'Blues Peer'.

Normaliter kregen we nu in de 'Club Mississippi' een optreden van bluesrock veteraan 'Popa Chubby' maar zijn gezondheidstoestand besliste daar anders over. Die van 'Blues Peer' moesten dan vlug op zoek naar een waardige vervanger in de persoon van 'Thorbjørn Risager and The Black Tornado'. Ook hij weet nog perfect de weg naar 'Blues Peer' want was hier ook al te gast in 2008. En dat hij er zin in had dat zullen ze hier in 'Club Mississippi' geweten hebben

Flashback: Thorbjørn Risager @ 'Blues Peer' 2008

© Rootsville

Later verdween de belangstelling in ons kleine landje wat weg voor deze sympathieke Deen tot we hem vorig jaar plots weer zagen opduiken bij 'Hookrock'. Altijd wel lekker om luisteren en mede door zijn blazerssectie ook als soulvol ervaren. In 2021 was er nog zijn album 'Taking The Good and The Bad' dat hij uitbracht samen met Emil Balsgaard in een kleinere bezetting. Datzelfde jaar was er ook zijn 'Best Of' dat werd uitgegeven bij 'Ruf Records', en het is nu hopelijk dat we daaruit een aantal nummers zullen kunnen verwachten.

Buiten Thørbjorn (zang en gitaar) vinden we nog terug: Emil Balsgaard (piano en hammond), Joachim Svensmark (gitaar), Hans Nybo ‘saxofoon en percussive), Peter Kehl (trompet), Søren Bøjgaard (bas) en Martin Seidelin (drums). Niet te versmaden zijn altijd wel nummers als 'Insomniac Blues', ‘Maybe It’s Allright’ en het geweldige ‘Sin City’. De speciale klankkleur van Thorbjørn’s stem en de blazers halen het geheel steeds naar een veel hoger niveau. Oh we're feeling good in 'Club Mississippi', that's all we want...

Uiteraard werd hier een bommetje gedropt door deze feestende Denen also ze Thørbjorn's Birthday Bash al aan het vieren zijn voor morgen. Waanzinnig feestje dat uiteraard resulteerd in een bisser en dat werd dan op een groot applaus onthaald met 'Baby, Please Don't Go'...Wij blijven nog een beetje hopelijk juliie ook ;-)

Even de tent op stelten zetten is nu het keywoord in de 'Uptown Stage' met de komst van 'Black Box Revelation'. Ooit en dan spreken we van de opkomst als duo was ik een beetje fan van hun toenmalige bluesrock maar dat kwam gaandeweg een beetje weg te ebben. Vorig jaar brachten ze met 'Poetic Rivals' hun nieuwste album uit met nummers als de titeltrack lijkt het geluid nu ook een beetje getemperd bij Jan Paternoster.

Naast Jan Paternoster bestaat dit rockduo ook nog drumbeest Dries Van Dijck en multi-instrumentalist Jasper Morel. Hun Mr. Big Mouth' blijft een loeiharde rocksong en blijft hun 'Gloria' een onvervalste meezinger. Hopelijk kunnen Jan en Dries me nu terug overtuigen want hier op 'Blues Peer' is er geen Laura Tesoro die hun een reddingsboei kan toewerpen. Schat staat de Vodka koud?

Dat ze hier op 'Blues Peer' de kans hebben gemist om voor een earthquake te gaan is een feit door met onze beste roots-rockband naar 'Club Mississippi' te verhuizen. We hebben het uiteraad over onze eigenste 'The Seatsniffers'. In 2012 was het land hier in diepe rouw toen deze 'Sniffers' besloten om ermee te stoppen. Hallelujah and praise the Lord toen ze in 2023 besloten om de draard weer op te pakken en zo stond ik als reporter helemaal alleen voor het podium toen ze op Belgische bodem terug een boordevolle 'De Roma' lieten daveren en nu zijn ze terug as hot as ever. Hun soundcheck moesten ze nog even achterwege laten omdat ze geen 'lawaai' mochten maken tijdens het optreden van 'Black Box Revelation'. Trouwens het respect tussen de twee podia is stukken beeter ean vorig jaar.

Een introductie hoeft deze Belgische export band van rootrock zeker niet, of misschien dan wel voor enkele van onze Waalse vrienden. 'The Seatsniffers' bestaan uit Walter Broes, Piet en Bop De Houwer en saxofonist Roel Jacobs. Deze vier rootsrockers ontstonden in 1995 en hun rock 'n roll veroverde zo gestaag de hele wereld. Energieke rock 'n roll met tal van invloeden maken deze 'Sniffers' uniek in hun genre en komen de bluesfans zelfs naar voren om een danspasje te wagen.

Het lijkt erop of onze 'Sniffers' het feestje van die vriendelijke Deen willen overtreffen en zo wordt het meteen drummen voor het podium, al vanaf 'Loudmouth' door de speakers galmt. Een sing-a-long creëren dat doen ze zo ook meteen met 'She's A Fox'. De Die Hards weten het vanaf #1 is het een feestje bouwen met die bouwstenen uit hun groot arsenaal van nummers.

Oh wat hebben ze toch gemist tijdens hun sabbat periode met hun energieke rootsrock zoals op 'Shakedown' en 'This Must Be The Bottom'. Een beetje anders maar toch één van mijn favoriete Seatsniffers nummers is zonder meer de 'Arabian Love Call'. Er bestaat zo maar '1' yell en dat is 'We Want Some More'. Was dit nu lawaai? Nee, Nee dit waren 'The Seasniffers'.

Nog eentje te gaan op deze eerste dag van 'Blues Peer' want de 'Peerse Feesten' rekenen we erbij als extra. Hiervoor moeten we terug richting hoofdpodium voor een ontmoeting met 'Huey Morgan'. In 2010 kwam Huey ook al naar Peer toen met zijn onwaarschijnlijke 'Fun Lovin' Criminals. Uiteraard tekenden we destijds ook present ook al stond hij hier toen op het podium als vervanger. Dit is wat we toen schreven...

Het mocht niet zijn! De voorzienigheid had anders beschikt over het verloop van deze blues zaterdag. De oorspronkelijk geplande Jerry Lee Lewis moest worden opgenomen in het ziekenhuis voor één of andere interventie. Dat gebeurt wel eens als je vijfenzeventig bent geworden. Ook Elvis Costello kon het niet maken om logistieke redenen.

In laatste instantie werd de New Yorkse cult band Fun Lovin’ Criminals bereid gevonden het ontstane gat te komen dichten. Dappere criminelen overigens, om zich zomaar te grabbel te gooien in een voor hen toch ongewoon biotoop. Fun Lovin’ Criminals zijn niet voor één gat te vangen. Muzikaal zijn ze duizendpoten, zowel qua stijlen als instrumenten.

Met groot gemak smeden ze hiphop, rap, rock, blues en jazz samen tot die typische Criminals sound. Ze begonnen hun set met een eerbetoon aan de man die ze kwamen vervangen. Mooi en respectvol. Zanger-gitarist Huey Morgan toverde moeiteloos op blues geleeste gitaarpartijen uit zijn mouw. Brian ‘Fast’ Leiser nam alle mogelijke instrumenten voor zijn rekening en sprong van bass op keyboards op saxofoons op mondharmonica. En het publiek was mee, jawel. De commentaren achteraf waren unaniem: Waren de Fun Lovin’ Criminals dan al enigszins misscasted, over de set waren we met z'n allen lovend. (witteMVS)

Totale andere setting tegenover 2010 met de aanwezigheid van een spinner/scratcher aan de turntables die de set opende met Frank Sinatra's 'New York, New York' de thuisbasis van Huey. Hun hiphop kon je meteen als meeslepend ervaren zodat we in een totaal andere wereld terecht kwamen hier op 'Blues Peer'.

Hun 'Loco' dateert al van 2001 maar klinkt nog steeds even fris in de oren, net als 'Up On The Hill'. Met het afsluitende 'Smoke'Em' worden we zo terug naar de realiteit gedwongen maar konden we toch nog eens genieten van een genre waarop zowat iedereen kom mee dansen. Remebering 'Scooby Snack' cause Heuy Morgen, he had all the love in the world tonight. It's Fun Lovin' Criminal Good...Tot morgen.